Ο επονομαζόμενος στους δυτικούς, Winter Father, Santa (Ni)Claus, Father Frost, Morozko για τους Σλάβους κλπ, αντιστοιχεί για τους τουρανούς στον Ayaz Ata, τον Πατέρα του Χιονιού.
Αν υποσυνείδητα, ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος εορτάζει περίπου τα ίδια πράγματα πλέον, και υιοθετεί τους ίδιους μύθους, ποια είναι η ομορφιά και η διαφορετικότητα; Είναι ή όχι υποχρέωσή μας συνειδητά και συντηρητικά να επιλέξουμε την επιστροφή στις εθνικές και θρησκευτικές μας ρίζες, στην ταπεινότητα και την μεγαλοψυχία παραδειγμάτων όπως ο δικός μας Άγιος Βασίλειος;
Ο Άη Βασίλης όπως τον λέει ο λαός, αποτελεί διαχρονικό σύμβολο πνευματικού ανθρώπου, μορφωμένου και θρησκευόμενου που αγωνίστηκε όλη την (σύντομη λόγω κακουχιών) ζωή του, ενάντια σε αιρέσεις και παραθρησκείες, υπέρ των πτωχών και κατατρεγμένων, κρατώντας ενωμένους τους ανθρώπους του ποιμνιου του. Υπήρξε άνθρωπος ενάρετος που αφιέρωσε την ζωή του στις αγαθοεργίες. Βαθιά θεοσεβούμενος ιεράρχης αλλά και δεινός ρήτορας και φιλόσοφος που με το φλογερό του κήρυγμα, ενέπνευσε γενιές σωστών Χριστιανών, ενώ με τον φλογερό αλλά σοφό του λόγο, δίνει μέχρι τώρα το χριστιανικό παράδειγμα. Δικαίως ονομάστηκε Μέγας, αλλά και Πατέρας της Εκκλησίας.
Ως Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι, δεν πιστεύουμε σε πνεύματα καλοταϊσμένων, χαζοχαρούμενων τύπων που φωνάζουν χο-χο-χο και μοιράζουν δωράκια από το ανεξάντλητο κομπόδεμα τους, από ένα φιλοκαταναλωτικό κέρας της αμάλθειας που κουβαλάνε στην πλάτη τους υπό τη μορφή σάκου…
Σαν Έλληνες κι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουμε σε ανθρώπους πνευματικούς που φιλοσοφούν επιστημονικά, παράλληλα με την καταφατική αποδοχή του Θεϊκού Λόγου. Πιστεύουμε σε μάρτυρες της Πίστεως, σε κάτισχνους γέροντες, που δώρισαν ακόμα και την σάρκα τους στον συνάνθρωπο τους, διδάσκοντας στην πράξη την αυτοθυσία για τον συνάνθρωπο και την αθόρυβη, αόρατη, με ταπεινότητα, ελεημοσύνη.
Κάθε τέλος του ημερολογιακού χρόνου, βάζουμε την βοήθεια μας σε ένα ψωμάκι και την δωρίζουμε όπως έκανε κι εκείνος: αθόρυβα, διακριτικά, χριστιανικά.
Κόβουμε την Βασιλόπιτα που δεν έχει τίποτε το πομπώδες και το υπερβολικό. Έναν απλό, γλυκό άρτο που ενώνει και σμίγει την οικογένεια πάνω από το τραπέζι, και ακόμα και μέσα από το μοίρασμα του προκύπτει προσευχή αλλά και πρόνοια «για τον φτωχό».
Ο δικός μας Άγιος δεν μας μαθαίνει το υστερόβουλο: «να είσαι καλό παιδί για να σου φέρει ο αγιούλης δώρο». Μας μαθαίνει το Χριστιανικό «αγάπα τον πλησίον σου» και το Δελφικό «Έχων χαρίζου» με πράξεις. Γιατί έτσι θα είσαι Χριστιανός, θα είσαι Έλληνας και βεβαίως Άνθρωπος και έτσι θα κάνεις έστω και λίγο καλύτερο τον κόσμο.
Εμπρός στη Σοφία που ενυπάρχει στην εθνική μας παράδοση, τα υλικά, εφήμερα καλούδια που τραβάνε την προσοχή αυτές τις ημέρες, δεν είναι παρά άχρηστα, άνευ αξίας, πρόσκαιρα καθρεφτάκια.
Η Αλήθεια έρχεται από την Καισαρεία και όχι από το Ροβάνιεμι, ούτε από το Κιργιστάν…
-από τον Σταμέλο Παπαβασιλείου
Δημήτρης Δραγούνης 